Pulska arhitektonska scena tridesetih godina obilježena je dominacijom nove generacije, zaslužne za konačnu afirmaciju moderne arhitekture u toj sredini, kojoj uz Alfa Paulettu, Angiola Mazzonija, Lina Moschenija, Gustava Pulitzera Finalja, Ottomara Heiningera i Aurelija Brussija pripada i Enrico Trolis.

Različito od zagrebačke i riječke arhitekture tridesetih godina, Pula u genezi moderne arhitekture još čeka svoju historizaciju i valorizaciju. Iako zasad raspolažemo s premalo podataka da bismo čak i na razini primarne katalogizacije mogli govoriti o jedinstvenoj “školi”, neosporno je riječ o autentičnom doprinosu stilskom diskursu moderne, čije značenje uvelike nadilazi margine talijanske međuratne funkcionalističke i racionalističke arhitekture. Razloge kašnjenja, barem djelomice, treba potražiti u naslijeđu iskrivljenih tumačenja, sustavnom izjednačavanju stilskih obilježja s reakcionarnom, nacionalističkom ideologijom, koja predstavlja tek jedan od segmenata ove arhitekture, kao i u specifičnim okolnostima diskontinuiteta u kulturi na ovim prostorima, uvjetovanog političkim prilikama.